Een nieuwe opdracht, een nieuw boek om te lezen. Deze keer gaat het over de verschillende soorten spanningen in een boek of verhaal. Als ik terugdenk aan de boeken de ik al voor Nederlands heb gelezen, dan zie ik daar nog wel verschillen in. In de vos Reynaerde zat, vind ik, best wat verschillende soorten spanning. Bijvoorbeeld als hij bijna de doodstraf krijgt, door de emotionele spanning ben je met de vos mee gaan leven, en wil je eigenlijk dat hij zich uit deze nauwe situatie kan krijgen, dit geeft ook gelijk kritische spanning, je vraagt je af hoe hij zich eruit haalt, hoe hij het voor elkaar krijgt er toch weer ongeschonden uit te komen.
In “Het leven is vurrukkulluk” zit daar in tegen bar weinig spanning. Je voelt niet echt mee met de persoon, je weet ongeveer wat er gaat gebeuren, bijna niks speciaals.
In het eerste boek wat ik had gelezen voor Nederlands, “de Kroongetuige” zitten heel veel spanningen. Het hele boek door blijf je jezelf afvragen wat er gaat gebeuren, hoe de hoofdpersoon dit aanpakt, je kan het boek nauwelijks wegleggen.
“Alleen maar nette mensen” van Robert Vuijsje, is net zo’n boek, de hoofdpersoon, David Samuels, stelt zichzelf een paar vragen. Waar hoor ik? Waarom ben ik op deze aarde? Tot welke groepen behoor ik? Door de opgebouwde emotionele spanning in dit boek, ga je met David meedenken, proberen antwoorden te vinden op zijn vragen. Maar hoe verder je in het boek komt, hoe meer dingen je gedachtes binnendringen. Vragen als “Waarom doet hij dit?”, “Wat gaat hij doen?”, “Waarom zegt hij dit in plaats van de waarheid?”
Ook emotionele spanning komt veel in het boek voor. Een duidelijk voorbeeld zit ergens in het midden van het boek. Hier vraagt zijn Rowanda, zijn ex, hem of ze iets in zijn agenda op zijn mobieltje kan opzoeken.
“Na een halve minuut hield Rowanda de telefoon voor mijn neus. ‘Wie is dat?’ Ze liet een foto zien die ik van Muriel had gemaakt. Op de foto had ze geen kleren aan.”
Dit is het moment waarop Rowanda hem confronteerde met het feit dat hij overspel heeft gepleegd. Op dat moment voelde ik geheel met David mee, ik baalde er net zo erg van dat David betrapt was, als David op dat moment waarschijnlijk zelf ook had gedaan.
Situationele spanning mist dit boek wel een beetje. Het verhaal slaat niet plotseling helemaal om. Er zijn vrij veel stukken waar je echt niet weet wat de hoofdpersoon gaat doen, maar die zijn vooral in het begin van het boek, wanneer je David nog niet goed kent, en nog niet goed weet hoe hij op bepaalde situaties reageert.
Al met al vond ik dit een heel goed boek, vol met kritische en emotionele spanning.
Een goede recensie, waar ik het grotendeels mee eens ben is:
De recensie begint met een kleine samenvatting over het boek, een andere, langere samenvatting is te vinden op:
